قناری سرگردان

قناری سرگردان

نوشته ­ی حاسب کیالی

نقاشی از: حجازی

ترجمه ­ی علی دانش

نشر زلال، تهران، چاپ اول: 1369

 

قناری سرگردان، داستان هفتم از مجموعه ­ی قصّه ­های فلسطین است. سایر داستان­ های این مجموعه عبارتند از:

1-سرزمین من

2-درخت زندگی

3-دختر و بادکنک

4-خروس سیاه

5-کلاغ رنگارنگ

6-حیله­ ی زیبا

و 8-خانه ­ی سفید

 

و اینک متن داستانِ قناری سرگردان

 

وفا، قناری کوچکی بود با پرهایی به رنگ قهوه ­ای روشن. او آواز خواندن را از پدر و مادرش آموخته بود. پدر و مادر وفا آواز بسیار خوشی داشتند و شهرت آن ­ها در همه ­ی کشورها پیچیده بود. وفا مانند پدر، مادر و همه ­ی نیاکانش در باغ میوه ­ای که در ساحل دریا قرار داشت، متولد شده بود.

 همه کس، حتّی آن ­ها که در کشورهای دوردست زندگی می­ کردند، می ­دانستند که آن جا زیباترین باغ میوه ­ی دنیاست. خاکش به اندازه ­ای حاصل­خیز بود که درختان پرتقال، لیمو و نارنگی بسیار، و نیز درختان زیتون و انار فراوان در آن می­ رویید. درختان این باغ، مانند درختان یک جنگل انبوه، در هم پیچیده بودند. اطراف باغِ میوه را گل ­های سرخ، سوسن، یاسمن و نیلوفر پر کرده بودند و از این رو باغ، بسیار زیبا بود.

وفا، این باغ را بسیار دوست داشت. او هر روز با نخستین پرتوهای تابش آفتاب بیدار می ­شد. گل سرخی که نزدیک آشیانه ­اش، خانه داشت، او را صدا می ­زد: «وفا!» و وفا به او پاسخ می ­داد: «چه کار داری همسایه ­ی عزیزم؟» گل سرخ می­ گفت: «نخست اجازه بده روز خوشی را برای تو آرزو کنم.» وفا هم به او می ­گفت: «همچنین روز خوشی برای تو.» هر دوی آن ­ها می­ خندیدند و گلِ سرخ به وفا می­ گفت: «وفا! برای ما آواز می ­خوانی؟» و قناری به او پاسخ می ­داد: «حتماً همسایه­ ی خوشبوی من.» و آواز وفا در سکوت صبحگاهان طنین می­ افکند، به لطافت صبح، به مهربانی قلب مادر، و به شیرینیِ آب زلالی که تشنه ­ای بنوشد. بیشترین آواز وفا درباره ­ی زیبایی سرزمینش بود و درختان و گل­ های آن و آن ­چه را که وفا دوست داشت.

روزی وفا این آواز را برای گلِ سرخ خواند:

«آه! ای زیباترینِ سرزمین ­ها

 ای باغِ زیبای من 

از چه، تو را از همه چیز 

 بیشتر دوست می ­دارم؟

 آیا برای مرزهای زیبای توست؟   

یا برای گل ­های انارت؟

آیا برای درختان زیتون  است؟ 

یا برای شکوفه ­های لیمو؟

 و یا بوی خوش و دوست داشتنی تو؟

ای سرزمین من، من همه چیزت را دوست دارم!»

 

کلاغانی که در آن اطراف آشیانه کرده بودند، به قناری ­ها و باغ سرسبز و پر درخت ­شان حسد بردند. روزی دسته­ هایی از کلاغان سیاه، به باغ حمله کردند و قناری ­ها را از خانه شان راندند. وفا و خانواده ­اش هم در میان آن ­ها بودند. تعدادی از قناری ­ها در اثر زخم­ هایی که کلاغان بر سر و تن ­شان زدند، مردند. بعضی نیز به شدت زخمی شدند. قناری­ های دیگر فرار کردند و چون مهاجرانِ بی خانمان، سرگردان شدند.

وفا و خانواده ­اش، در باغ میوه­ ی نزدیکی که بستگان ­شان در آن ­جا زندگی می ­کردند، پناه گرفتند. بستگان ­شان، بسیار از آمدن­ شان خوشحال شدند و برای آن­ ها آشیانه ساختند و از آن­ ها خواستند که با هم زندگی کنند. اما وفا و خانواده ­اش و دیگر قناری­ هایی که از باغ ­شان بیرون رانده شده بودند، همچنان غمگین بودند.

یکی از گل­ های سرخ این باغ که فهمیده بود، وفا و خانواده ­اش به باغ­ شان آمده ­اند، در گوش همسایه ­اش گفت: «آیا می ­دانی چه کسی در باغ ما آشیانه کرده است؟» گل سرخِ دیگر، به درخت زردآلویی که وفا بر شاخه ­اش نشسته بود نگاه کرد و پرسید: «آیا همان را می­گویی که بر شاخه ­ی درخت زردآلو نشسته است؟» گل سرخِ اول پاسخ داد: «آری، همان را می­ گویم.» گل سرخِ دوم گفت: «اما او خیلی غمگین است.» گل سرخِ اول پاسخ داد: «چرا غمگین نباشد؟ مگر نمی ­دانی کلاغان، او و خانواده ­اش و دیگر ساکنان باغ ­شان را تاراندند؟ بیا با هم از او بخواهیم برای ما آواز بخواند. شاید آواز خواندن او را تسلّی بخشد و ما را شاد کند.»

گل سرخِ اول با صدای بلند گفت: «وفا!» وفا با صدای حزن ­انگیزی گفت: «چه می ­خواهی ای گل سرخ؟» گل سرخ با تمنّا گفت: «برای ما آواز می ­خوانی؟» وفا آه عمیقی کشید و در حالی که اشک از چشمانش جاری بود گفت:

«ای گل سرخ بدان و به همه بگو که من فقط در خانه ­ام آواز می ­خوانم! تنها در خانه ­ام آواز می ­خوانم!»

پایان